زمین، کسى را گم کرده است، کسى که ردّ گام‌هایش، بهشت را به ارمغان آورد و دست‌هاى

بر آسمان برآمده‌اش، باران را به خشکسالى؛ او که بودنش، کابوس را از خواب کائنات سترده بود،

و نامش بر جاهلیت تاخت و فطرت را به اوج پاکى برد.

خطبه امام علی(ع)، هنگام وداع با پیامبر

هنگامى كه رسول خدا (ص) را مى شست و كفن مى كرد، گفت: 

"پدر و مادرم فدایت باد، با مرگ تو رشته اى برید كه در مرگ جز تو- كس چنان ندید- پایان یافتن

دعوت پیامبران و بریدن خبرهاى آسمان، چنانكه- مرگت- دیگر مصیبت زدگان را به شكیبایى

واداشت و همگان را در سوگى یكسان گذاشت، و اگر نه این است كه به شكیبایى امر فرمودى،

و از بیتابى نهى نمودى، اشك دیده را با گریستن بر تو به پایان مى رساندیم. و درد همچنان

بى درمان مى ماند، و رنج و اندوه، هم سوگند جان، و این زارى و بیقرارى در فقدان تو اندك است،

لیكن مرگ را باز نتوان گرداند، و نه كس را از آن توان رهاند. پدر و مادرم فدایت، ما را در پیشگاه

پروردگارت به یاد آر و در خاطر خود نگاه دار!"